Zo staat ie daar, al bijna 4 jaar in ons zicht. Misschien niet zo irritant, maar wel pontificaal. Niet dat het storend is, nee het is zelfs prachtig! En uitdagend. Uitdagend? Ja, de wens lag er al zolang, om hem eens te bedwingen. Ik heb het over de Kabrietenberg, letterlijk vertaald de geitenberg, trots ligt ie op het schiereiland aan de Caracasbaai. Vanaf ons miniresort kijk je er op en we zijn er al zo vaak langs gereden, maar nu het was tijd om hem eens te beklimmen.
Surfschool.
Eigenlijk weten we niet eens goed waar we moeten beginnen en om de auto niet in the middle of nowhere te moeten achterlaten besluiten we de auto bij de surfschool aan het spaanse water te parkeren. We kennen de eigenaren en per slot van rekening staan we daar aan de voet van de berg. Een kleine vergissing blijkt al snel, een inham van het spaanse water loopt dieper door dan dat ik dacht. We lopen door tot we er links omheen kunnen, nu zien we dat we de auto beter bij tugboat hadden kunnen zetten. Of beter? Het was korter geweest maar hier is het ook mooi en we blijven langs het water lopen. Te lang blijkt op een gegeven moment. We lopen al aan de andere kant van het water en op een gegeven moment zie ik de Kabrietenberg als een klif torenhoog boven de bossen uitreiken. Geen optie om hem vanaf deze kant te beklimmen dus gaan we, na een paar foto’s van de inham te hebben gemaakt, terug naar de verharde weg.
Offroad.
Eenmaal terug op de verharde weg lopen we verder naar boven, het is hier licht hellend, en als het asfalt scherp naar rechts buigt gaan wij rechtdoor het grit op, of diabaas of puin, rotsgrond, hoe je het ook noemen wilt. Dat blijkt een schot in de roos, na zo’n 75 meter hangt een rood lint (of een stuk van een oud t-shirt o.i.d.) in een struik en we gaan hier linksaf een paadje op en vanaf nu is het een beetje zoeken. We staan aan de voet van de Kabrietenberg! Erg duidelijk is het pad niet en afwisselend is het pad duidelijk door een andere kleur als de berg en dan zie je het alleen omdat het de enige plek is waar je tussen de struikjes door kan. Toch is het goed te doen en lopen we niet nog eens verkeerd. Wist je trouwens dat je nooit terug kan lopen? Je loopt altijd ergens naar toe! 🙂
Santa Barbara.
Wij zijn denk ik al bijna halverwege als we ons even omdraaien: wauw! Wat gaaf hier al zeg! We kijken al op het Santa Barbara Resort en het water voor het resort lijkt nóg blauwer als anders. We zijn al zo hoog dat we de zee ook weer kunnen zien. Ook Fort Beekenburg torent al boven de begroeiing uit. We maken weer wat foto’s en vervolgen onze weg.
Rust.
Halverwege de tocht zien we ineens een wit strikje in een struik; we zijn nog steeds op de goede weg! Vlak voordat we de top bereiken geeft Barbara aan even bij te moeten komen. Geen probleem, het uitzicht is fantastisch. De vegetatie laat zien dat de regenperiode alweer een poosje achter ons ligt. Er bloeit niet veel meer, maar je kunt aan de grond ook wel zien dat het totaal geen water kan vasthouden. Het is hier puur rots en harde lava met scherpe punten. Goede wandel- of bergschoenen zijn dan ook wel een must. We maken foto’s van de mooiste cactussen die er op dit moment zijn en gaan verder om het laatste stukje te beklimmen.
Sprakeloos.
Eenmaal boven de Kabrietenberg worden we sprakeloos: wat een gigantisch uitzicht! Het hele Spaanse water ligt aan onze voeten, dit zie je alleen op ansichtkaarten. Het strakblauwe water gevuld met zeilschepen, verschillende haventjes, de villa’s van Jan Sofat statig aan het water, de tafelberg, een speedboot die een sierlijke witte streep achter zich laat en zo kan ik nog wel even doorgaan. Vanaf deze plek zien we over Jan Thiel heen zelfs het cruiseschip liggen welke aan de pier in Willemstad ligt. En natuurlijk zoek ik onze Villa Topzicht even op. Het is werkelijk fantastisch en kan het iedereen aanraden! De klim is goed te doen, wij zijn ongetraind en waren in een uur en drie kwartier weer bij de auto!
